Net als in de film
Door : Jose Egberink
Hallo Yvonne, Hans en Bram
Inmiddels staat er een mooi verslag op jullie blog geschreven over mijn
bezoek. Wat is dat handig zeg. Ik heb de link al doorgestuurd aan familie en vrienden. Iedereen is blij met het reisverslag en de leuke foto's. Vooral de foto van ons voor het Capitool en de foto met mijn haar recht overeind voor het vrijheidsbeeld zijn hilarisch.
Toch wil ik er nog wel wat aan toevoegen. Ik schrijf dit bericht voor jullie drieën. Het mag op de blog maar het hoeft niet.
Voor mij was het een reis om niet te vergeten. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de hartelijke gastvrijheid en voor alle moeite die jullie hebben gedaan om mij een fijne vakantie te laten beleven. Ik vond het een voorrecht bij bij jullie thuis te mogen logeren en ik vond het geweldig om jullie als gezin beter te leren kennen. Misschien was het niet helemaal zo duidelijk voor jullie, maar het was voor mij een enorme stap om na al die jaren nu toch echt 'alleen'
op reis te gaan. Wat een geluk dat Hans in Nederland was en ik met hem
naar de USA kon reizen. Geen reisstress; alleen maar het verheugen op mijn vakantie. Eenmaal aangekomen op Steward Airport was daar de enthousiaste ontvangst door Yvonne en Bram. Na een korte rit naar huis zat Max daar ook nog eens kwispelend op ons te wachten. De hoogtepunten van mijn vakantie waren het weekend in Washington, de trip naar New York en ook het bezoek aan BYK Chester vond ik top. Prachtige landschappen, monumenten, gebouwen, enorme trucks op de high way, yellow cabs, standbeelden, NYPD (in een smart) en nog veel meer. De beelden staan in mijn geheugen en in veelvoud op mijn fotocamera. Elke dag weer dacht ik steeds 'net als in de film'. Op elk moment verwachtte ik een auto van de sherrif om de hoek van elke straat. Allemaal mooi om te zien, maar het zijn de mensen die de reis
bijzonder maken. Jullie, de ontmoeting met de collega's bij BYK Chester, die enthousiast hun werkplek lieten zien en die me bij het afscheid vroegen om weer terug te komen. Hans heeft me rondgeleid en kon al veel verbeteringen laten zien. Work in progress. De mensen in de prachtige streekwinkel van Soon's waar Yvonne werkt. Mooie lekkere producten (ik mocht proeven) en aardige collega's in een mooie landelijke winkel. Dan zie ik Bram, die zich dapper in een vreemde taal door High School werkt. Hij rijdt zelfverzekerd in een auto rond in een vreemd land, vertelt over zijn klasgenoten en over zijn leuke vriendin. Ik vind jullie heel dapper dat jullie dit avontuur samen aandurven.
Tja, dan de yoga groep van Yvonne. In het prachtige stadje Warwick is de yoga studio. Ik mocht mee. Natuurlijk mag ik meedoen met de les. En ja hoor, ook in het Engels is yoga een ontspannende bezigheid. De aardige receptie dame van het YMCA zwembad, die mij herkende bij mijn tweede bezoek. Na een gezellig chat blijkt dat we van hetzelfde bouwjaar zijn. Ook hier werd geroepen dat ik weer terug mag komen. (Blijkbaar is mijn gastenpas nog goed voor nog een aantal zwembadbezoeken.) Samen met Yvonne heerlijk
relaxen, zwemmen en daarna even in de sauna.
Zo gaat een week toch ook weer snel voorbij. Elke dag bijzonder. Elke dag weer anders. De laatste dag was ik wel een beetje verdrietig. Op, over,
inpakken en voorbij. Afscheid nemen is nooit leuk. Ik heb Yvonne opgehaald van haar werk en Hans heeft Bram opgehaald van school om mij weg te brengen naar het vliegveld. Een lange terugreis. Ik vond het niet erg om alleen terug te reizen. Tijdens de reis waren er leuke en interessante mensen. Een dame van ruim 70 uit Arkansas die gezellig met me heeft gekletst over onze vakantieverhalen. Ik heb haar foto's van mijn tuin beloofd. Ook was er een Nederlandse mevrouw die allang in de USA woont, aan wie ik het leesboek van Yvonne cadeau heb gedaan. Ik had het uitgelezen en
zij kon het wellicht lezen om haar Nederlands te oefenen. Detroit airport is
EEEEnorm, zoals alles in de USA enorm is. Niet eenvoudig maar ik kon de weg vinden naar Gate A40. Eerst door de disco tunnel. Een enorme tunnel van de ene terminal naar de andere, vol met disco lampen en disco muziek. Heel bijzonder. Hallen, gangen, prachtige winkels, terrassen en een knalrode shuttle trein hoog boven je in het gebouw. Genoeg tijd om het allemaal
te bekijken, want ik had de gate al snel gevonden. Daarna de nachtvlucht van Detroit naar Amsterdam. Een aardige juffrouw uit Noorwegen naast me. Gezellig gekletst over het reizen, over Nederland en over Noorwegen.
Daarna eten, het bekende gefrunnik met bakjes, zakjes, bestek, crackers en vooral kleine hapjes. Daarna werd het snel donker in de cabine. Slapen dan maar. Geworstel met kussens en een deken. Schoenen uit en schoenen weer aan. Gedoe met de radio en de dopjes die niet in mijn oren lijken te passen. Armleuningen die ineens te hoog lijken, waardoor mijn schouders tegen mijn oren zitten. Draaien en nog eens anders gaan zitten. Ik was het al gauw zat. Dan maar film kijken. Monitor aangedaan en daar staat het ' 1.33 uur tot aan bestemming' huh? Ik kijk mijn buurvrouw aan en wijs op het bewijs. Ze zei ' Goedemorgen. Ja, dat heb je goed gedaan' Toch geslapen dus.